Şehr-i Gülistan: Sessizlik

8 Şubat 2009 Pazar

Sessizlik

Tozdan göz gözü görmüyor
Toprak kokusunu unuttum ve suya hasret dolaşıyorum pervane misali yanmaya hazır.
Yalnızım...
Bende beni sorgularken delicesine, kendi ayaklarıma prangalar vururken, bekletirken kendimi bana inat, umursamazcasına tadıyorum yalnızlığın acısını.
Tadıyorum ve anlıyorum…
Anlıyorum sessizliği…
h.e.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Kaydol: Kayıt Yorumları (Atom)

Çocukları küçük kurşunlarla mı vururlar anne?

Büyümek istemiyorum anne
Hedef seçilmekdense hedef olmayı kurşunlara
Vurmaktansa vurulmayı seçiyorum.
Doğdum ve irkildim büyüklüğü karşısında dünyanın.
Gördüm ve şaşırdım açgözlülüğüne insanların.
İnsan insanın düşmanı mıdır?
Kim kırar gönülleri,
Korkmaz ve bilmez mi insan
Bir gönül kıran onmayacaktır.
Ve vurduğu silah er geç dönecektir kendine.
Ve insan vurulduğu kadar vurulur bilmez mi?
Nedameti olmayana merhamet değil lanet edilir ancak.

Çocukları anne
Küçük kurşunlarla mı vururlar?
Oysa çocuk merhamet demektir biraz
İnanmaktır bir uçurtmanın değerli olduğuna bir füzeden.

Bütün bilyelerimi versem, resimlerimi, topacımı
yetmez mi anne yok etmeye yeryüzündeki bütün silahları.
Bütün oyunlarda ebe olmaya razıyım
Yeter ki bölmesin bir bomba rüyamı.
Madem savaş en çok bir çocuğun annesiz ya da babasız olması demektir,
ebelenmek ve bir daha oyuna girmemektir madem
yakıyorum tahta atımı ve tabancamı.
Oyunlarda ne askerim bundan sonra ne de pilot
Söz, kullanmayacağım bundan sonra sapanımı.
Sığınaklara gitmek istiyorum anne.
Oynamak istemiyorum sonunda “elma dersem çık” olmayan hiçbir saklambacı.

Çocukları küçük kurşunlarla mı vururlar anne
Akar mı onların da kanları?
“Ne çok yorulduk büyümekten
soluklanalım biraz.”
E. İbrahim, Yolcu Dergisi, Sayı 25

Ayrılığından dolayı yardım dilenmeye takatim yok senden, kapında kendini kaybedenlere gıptayla geçen ömrümde bir takate de ihtiyacım kalmadı artık. Sevgili eşiğinde ölene değil sağ kalana şaşmak gerekir, der bir bilge ama ben senden uzakta, aşkınla hasta, ama aşk sayesinde sıhhatteyim. Araya bunca yılın hasreti girmişken bir gün seni görmeye dayanabilir miyim bilmem, ama her sabah seni görüyor ve yüzünden aldığı güzellik ile insan içine çıkıyor diye güneşe, eşiğini döne dolaşa senden nur çalıyor diye her akşam mehtaba bakıyorum bilesin. "Bugün nasılsın ey kâinatın başı dönmüş yıldız?" diyorum ona, hasbıhal ediyorum; "Ne haldedir sevgilim, hoş mudur sefaca mıdır İstanbullar sultanı bugün?" diye tekrar soruyorum. "Hiç benim bulunduğum yerden daha kederli bir aleme doğdun mu sen; hiç aşkta alt üst olmuş bencileyin bir firkat zade üzerine parladın mı?" diye sitem ediyorum bazen... Velhasıl günlerce ve gecelerce güneşlere ve aylara durmadan dinlenmeden seni soruyorum, hala bir haberini alamayışımı şikâyetle söylüyor, anlatıyorum. Senin beni unutma ihtimalini hatırlayıp çıldırıyorum bazı günler ve bazı geceler yüzünü eskisi gibi hayal edemeyeceğimden korkup kahroluyorum. Sonra tövbeler ediyorum. Seni unutma ihtimalini düşündüğüm için...
İskender Pala...

HİÇLİK...

Hiçliğe gitmenin ne anlama geldiğini bilir misiniz? Yoğun düşünce yığınları içerisinde çevrendeki sesleri duymadan dünyadan soyutlanarak yürümenin verdiği sıkıntıyı… Yaşadık ve yalnızlığın farkına vardık. Hayatın yıpratan törpüsü ya şekil veriyor ya da bozuyor ruhları. Karmakarışık duyguları yaşatıyor çağlayan nehrin kum tanelerini devindirdiği gibi... Hayat, anlamsız bir hikâyeden ibaret değil mi? Bu hikâyeye anlam veremeyip dünyanın kaderinde var olan yok oluşu bekleyerek unutmaya çalışmak geleceği elem veriyor insana... (H.E)

Şehr-i Gülistan

8 Şubat 2009 Pazar

Sessizlik

Hiç yorum yok:

şimdi sen gidiyorsun ya, herkes sana benzeyecek

Allah'ım, bana öyle bir kudret ver ki onu sevdiğim kadar, kendimi de sevme ihtiyacını yok edebileyim

Blog Arşivi

Çocukları küçük kurşunlarla mı vururlar anne?

SONUM MEÇHUL.. GEÇMİŞİM HAYAL...

Mevsimlerden geçtim…

HİÇLİK...

Umman...