Artık şafak değil

Daha dündü bir rüyada karşılaşmıştık.
Yalnızlığımda şarkı söyledin bana

ve ben özlemlerinden bir hisar kurdum semada.

Fakat şimdi uykumuz kaçtı,

rüyamız dağıldı ve artık şafak değil.
Öğle vakti tepemizde ve bizim yarı uyanıklığımız

daha gürbüz bir güne dönüştü ve biz ayrılmalıyız.

Hatıranın alacakaranlığında

biz bir kez daha karşılaşacak olursak şayet

yeniden birlikte konuşacağız

ve sen bana daha derin bir şarkı söyleyeceksin.

Ve ellerimiz başka bir rüyada kavuşacak olursa şayet

bir hisar kuracağız semada…

Ağyar ovada tek kuru ağaç
Bir mum bile yanmıyor
Her akşam çekiliyor içim karanlığa
Kavlarımın nemine nurlarını saç
Rüyalarıma olsun gel
Işıt üzerimi.
Oturmuşsun ırmağın karşı kıyısında
Gülüyorsun…
Namaz örtün başında…
Ver ben de örteyim anne!
“Bak saçlarım gümüş rengi”
Islak ıslak gözlerin bakma öyle
Sensizlik çok zor
Çok yalnızım ANNE!

Tebessüm Provaları

Kalabalıklardaydın sen

dudaklarınla başkaları için

sana ait olmayan

tebessüm provaları yaparken

ben seni meydanlardan kitaplara çağırdım

antenler telefonlar zincirler biterken

toplu sesler çıkardım içimden

dağlar yankılandı

meydanlar uğuldadı da

sen duymadın...

sanki biz göçebeydik

o insan bu insan

hepsinin içinden geçtik

duymadılar...

şimdi bize sunulan yırtık resimler

ve parçalanmış binlerce hayat

çok alıngan oluyor gökyüzü

dokunsan ağlayacak

kadınların bir mendilde kalıyor göz yaşları

sokaklar

bizden daha özgür ve telaşlı

Mustafa Özçelik

Toprak Kokumsun

Hayat kaynağım, yağmurum, toprak suyum, akarsuyum...
Sen benim coğrafyam, şirin mavi gezegenim,
Okyanusumda su,
Gökyüzümde rahmet yağdıran bulut..
Yüreğime konan damlasın, yağmurumsun
Toprak kokumsun...
h.e.

Okumak dedik ama kitap değil yalnız
Sevda dedik ölümü hatırlatsın diye,
Oysa sevda dünya oldu gözümüzde
Ölümü hatırlamak için ölü görmek mi gerek?
Yok olmuyor mu bedenimiz her an?
Sabretmeye tasarlandık
Yine elimiz taşa uzanmaz oldu…

h.e.

Sessizlikler arayanıyım ben...

Bir sessizlikler arayanıyım ben ve güvenle dağıtabileceğim hangi hazineyi buldum sessizliklerde? Bu benim hasat günümse, hangi tarlalara ektim tohumu ve hangi hatırlanmayan mevsimlerde? Yoklukta yok olmanın yollarını ararken sessizlik çöktü kararan gökyüzünün en derin yerinde...

...

Acısı hissedilmeyen yara derin olurmuş.
Hayal olur, geçermiş yıllar;

ama mazide bırakılan lekeler, kirler yakarmış bedeni.
Arınma yolunu bile bile giderse insan karanlık dehlizlere,

yok oluşunu seyreder çaresiz.
Hatırlamak yetmiyor…

h.e.

Susuyorum artık derin derin. Ve sessizce soluyorum bir hazan yaprağı gibi. Oysa ne kadar çok hasretim konuşmaya, anlatmaya anlaşılmaya. En büyük ödül değil midir anlatana anlaşılmak. Susuyorum ve birinin birine yazdığı sözü anıyorum.
Bir sır ki aşikare
Avcı yenik şikare
Yalnız, yalnız sabırda
Çaresizliğe çare...

h.e.

Aşk İle Öyle Sarhoş Olmuşum ki...

Hani, pişmek yanmak kadardır ya!… Aşk öyle bir ateştir ki, ruhları bin türlü kirinden arıtır ve gönülleri yaktıkça âşığa itibar kazandırıp rütbesini arttırır. Aşk işinde başarılı olmak, sevgilinin iltifatını ve aşkını kazanmak için bu yanışın derinlikli olması gerekir. Ne kadar çok yanarsa âşık, o kadar pişer bu meydanda. Çünkü bütün dertlerin çaresi aşktır, ötesi büyük bir boşluk…

Aşk ile öyle sarhoş olmuşum ki artık bilmiyorum

dünya nedir? Ve bilmiyorum, ben kimim;

bana bu içkiyi sunan da kim; içki ve kadeh nedir?!..

Düşünce Rüzgârı...

Keşfedilmemiş yerleri keşfetmek, kimsenin görmediği yerleri görmek ve bazen yalnızlığın acısını hissetmek bütün hücrelerime kadar…

Kendimi bir buz dağının tam zirvesinde otururken düşünürüm bazen. Düşecek gibi olurum ve irkilirim. Uğuldayan rüzgâr hatırlatır evreni. Oradan düşüncelerim alır memleketteki toprak evimize götürür. Yine kar vardır dışarıda. Loş ışıklı bir salonda çaydanlığın cızırtısı ile karışan patates kokusu çocukluğumu yaşatır. Soğuktan acışan ellerimiz ısınır gürleyen sobayla.

Bayırlarda kayak yaptığımız ve düşüp bir yerlerimizi yaraladığımız anları hatırlarım çoğu.

Dağ yolundan giderken kekik kokan sulardan içtim, yalnız başıma bayır aşağı koştum, yüzdüm tohma çayında. Bağırdım ıssız vadilere. Toprak kokusunu hissettim sonuna kadar yağmur sonrası. Kurak toprak yakar ayakları. Bir yağmur damlası düşmeye görsün cızırtısı bile tozu bile şad eder ruhları. Kokusu ise bir ömre bedel…

H.E

Sen Ki Arzum Emelim Hicranım Ve Elemimsin

Ayrılığından dolayı yardım dilenmeye takatim yok senden, kapında kendini kaybedenlere gıptayla geçen ömrümde bir takate de ihtiyacım kalmadı artık. Sevgili eşiğinde ölene değil sağ kalana şaşmak gerekir, der bir bilge ama ben senden uzakta, aşkınla hasta, ama aşk sayesinde sıhhatteyim. Araya bunca yılın hasreti girmişken bir gün seni görmeye dayanabilir miyim bilmem, ama her sabah seni görüyor ve yüzünden aldığı güzellik ile insan içine çıkıyor diye güneşe, eşiğini döne dolaşa senden nur çalıyor diye her akşam mehtaba bakıyorum bilesin. "Bugün nasılsın ey kainatın başı dönmüş yıldız?" diyorum ona, hasbihal ediyorum; "Ne haldedir sevgilim, hoş mudur safaca mıdır İstanbullar sultanı bugün?" diye tekrar soruyorum. "Hiç benim bulunduğum yerden daha kederli bir aleme doğdun mu sen; hiç aşkta alt üst olmuş bencileyin bir firkatzade üzerine parladın mı?" diye sitem ediyorum bazen... Velhasıl günlerce ve gecelerce güneşlere ve aylara durmadan dinlenmeden seni soruyorum, hala bir haberini alamayışımı şikayetle söylüyor,anlatıyorum. Senin beni unutma ihtimalini hatırlayıp çıldırıyorum bazı günler ve bazı geceler yüzünü eskisi gibi hayal edemiyeceğimden korkup kahroluyorum. Sonra tevbeler ediyorum. Seni unutma ihtimalini düşündüğüm için...

İskender Pala...

Ansızın çıkagelmiştik...

Kimse geleceğimizi düşünmemiş olacak ki bizi görüp de şaşıranlar bir hayli çoktu…

Bir sonbahar gününde memleketimize veda buseleri kondurarak gelmiştik ve heybemizde onlarca devrimci rüya vardı. Rüyalarımız vardı ve biz devrimciydik. Neyi devireceğimizi bilmeden!..
Ilık ılık esen bir lodosla şehir hatları vapurundan inmiştik. Cıvıl cıvıl Üsküdar her zamanki koşuşturmacasını yaşıyordu. Üçüncü Ahmet çeşmesinden ilk defa içtiğimiz İski'nin ruhumuzdaki derin melankolilerine aldırmadan elimizdeki küçük spor çantalarımızla ucuza karnımızı doyuracak bir yer arıyorduk. Yediğimiz ilk ucuz yemek iskelenin önündeki sosisçiden -şöyle bir- yarım ekmek arası sosisti. Babamız mı sosis yemişti bilmem ama o kırmızı suratlıdan bir daha yemeyecektik.

Paranıza sahip olun, İstanbul burası, bin bir çeşit adam var. Kimseye güvenmeyin, herkesle arkadaş olmayın, diyerek kimimizin donunun cebine, kimimizin pantolonunun içine keseler dikilerek paralarımız, analarımız tarafından muhafaza altına alınacaktı.
Dağılmayalım.
Ilık bir lodos vardı.
Yazdan kalma sıcak havayı, sağ olsun, bize de bir hayli hissettiriyordu. Nefes alamıyorduk, nemli yapış yapış bir havaya alışmamıştık ne de olsa.
Bizim oraların havası kurudur. Kuru sıcak veya kuru soğuk. Böyle durduğu yerde şıpır şıpır terlemez insan. Suyu da bir başkadır hani. Fırından yeni çıkmış bir açık ekmek alacaksın buharı üstünde. Bir kalıp pendiri düreceksin arasına, ağa da sensin paşa da. Sonra dayanacaksın musluğa. Belediye sağ olsun hemen her köşe başına bir çeşme dikmiş. Gelen geçen, sıcaktan bunalan, çoluk çocuk, davar doluk içsin de ciğerini soğutsun.

İlk öğrendiğimiz şey İstanbul'u sevmememiz gerektiğiydi. Biz taşralıydık ve öğle kalacaktık. Genzimizi yakan suyuna methiyeler düzerek az parayla çok günler geçirmenin derdindeydik. Çok şey beklemiştik bu kabına sığmayan şehirden, çok şey ummuştuk. Beklediklerimizi de umduklarımızı da unuttuk. Unuttuk ve alıştık…

YALNIZLIK!...

Yalnızlık!!!
Her kimliğe doğuştan yazılı tek uğraşıdır. İnsanın bir yaşama sırasında tek sermayesi, sahip olduğu tek şeydir kıymetini bilmelidir dedi. Yalnızdır insan, hep kalabalıklara karışma telaşı bundandır. Kalabalık yalnızlıklar yalnız kalabalıklar oluşur şehir şehir ülke ülke. Kalabalık arttıkça artmaktadır yalnızlık. İnsan bir ölümü istemez bir de ondan beter bir yalnızlığı ama ikisi de muhakkak gelir başına bir yalnız yaşama sırasında.

Ölümün değil ama yalnızlığın bir tek çaresi var dedi. Tek çaresi aşktır bir yalnızlık sırasında nefes almanın. Aşk da zaten iki yalnızın ortak bir yalnızlıkta buluşmasıdır dedi. Aşık olun, gösterin birbirinize yalnızlığınızı. Ve ayrılık, ayrılık da insanın kendi tek kişilik yalnızlığını özlemesi...

Yola koyulmak zorundayım...

Herşeyi kendine çağıran deniz çağırıyor beni ve ben yola koyulmak zorundayım.
Zira kalmak, gecenin içinde saatler alevlense de, donmak ve kristalleşmek ve bir kalıba çakılmak demek.
Buradaki herşeyi yanıma seve seve almak isterdim.
Fakat nasıl yapacağım?
Yapayalnız ve yuvasız, güneşi katederek kanat çırpmalı kartal...
CİBRAN...

Sahi Sevgi Neydi?!...

Hatırlayanınız var mı sevgi neydi?

Leyla’nın, Şirin’lerin, Aslı’ların nazı mıydı o; yoksa Mecnun’ların, Ferhat’ların, Kerem’lerin niyazı mı? Hangisinde belirmişti ilk kıvılcımı sevginin? Neydi sevgi?!...

Açıkken göz bebeğimize yerleşen de, göz yumduğumuzda gönümüze sızan da sevgi değil miydi bir vakitler? Bir dudağın kıpırdanışından yanağımıza akseden pembelikler, utanmalar sevgi değil miydi? En son ne zaman kızarmıştı yanağımız, hatırlayanınız var mı? Uykumuzu en son ne zaman terk etmiştik sevgiyi düşünmek adına? En son sevgi şiirini hangi gecede okumuştuk?
Sahi, neydi sevgi? Bir çuhayı ipek görebilmek miydi; toprağı amber niyetine koklamak mı? Sureti sirete, arazı cevhere, bedeni ruha köle eylemek miydi sevgi? Sevgi bir iyilik miydi, şefkatli bir cümlecik mi? Neydi sevgi, dış mıydı, yoksa iç mi; zahir miydi yahut batın mı; kalıp mıydı, ya ki can mı? Var olmak mı, varlıktan geçmek mi? Dünyaya gülmeye mi gelmiştik, ağlamaya mı; ölüyor muyuz, yoksa doğuyor mu? Sevgi neydi?!...
Unuttuk, acep neydi sevgi?

Bir yetimin başını okşarken dimağımıza yerleşen tat mıydı o? Bir bebeğin süt kokulu tenindeki suçiçeği miydi? Sabah evden çıkarken özlemeye başladığımız bir ses miydi? Hatırlayanınız var mı, sevgi neydi?

Sevgi neydi sahi?

Bir mektubun ilk satırı mıydı, bir telefondaki ilk ses mi? İnsanı mutlu eden o ilk satır mıydı defalarca okunan, yoksa ilk satır arayışları mı tekrar be tekrarlanan? Telefondaki bir ses insanın bir ömrünü doldursa mı sevgiydi gerçekten, yoksa yeni sesler duymaya hiç yetmeyecek ömürlerin arayışları mı?

Sevgi Neydi?!...